Brownsweg

Ik heb een schitterende tweedaagse gehad in mijn dorp J. Mijn stage begint vanaf volgende week maandag maar daar vertel ik je verder over.

Dus eergistermorgen ben ik samen met Caro, Dorien en twee Amsterdamse meisjes Suus en Lisa vertrokken naar Brownsweg. Een dorp in het binnenland van Suriname op een 100 km van de stad. Langs rode aardwegjes met putten en bulten in door prachtig groene wouden. Hoe langer ik hier zit hoe liever het groen mijn kleur wordt J . Tegen de middag ( 12u30) zijn we dan aangekomen in het dorp daar kregen we een huisje toegewezen. Zo groot al een tuinhuis , met een zetel stoel en stapelbed en dunne matras.. snikheet.

We zijn daar geweldig ontvangen door Eugenie een super lieve dame van 26 jaar met 4 kinderen. Zij heeft ons wegwijs gemaakt in het dorp dat allemaal familie is van elkaar ( het is een dorp van om en bij de 2000 mensen dus heel grote inteelt ). We hadden traditionele kledij aan, de pangi, die in de smaak viel bij de bewoners. De meeste dames lopen wel halfnaakt. Zolang hun benen en kruis bedekt wordt kan het geen kwaad anders worden mannen te veel geprikkeld. Jep jep, billenmannen zijn het borsten dienen enkel om kinderen te zogen en zie er na een aantal jaar zwaar afgeleefd uit. Mijn theorie van hoe meer je hebt hoe meer kan hangen klopt hier zeker.

Direct hebben we samen gekookt en gezellig gebabbeld. De sfeer was super. Eugenie heeft ons dan ook voor gesteld aan het schoolhoofd een excentrieke maar super sociale man die zeer blij was met onze komst. Al bij al heeft hij nog een goede visie op het onderwijs, maar het is moeilijk om deze te verwezelijken. De school heeft 508 leerlingen voor 21 leerkrachten. De manier van onderwijzen is zeer traditioneel en intonatie ontbreekt echt in de leerkrachten hun stem.Tijdens de observatie vielen 2 kinderen in slaap en eerlijk gezegd had ik het ook moeilijk om wakker te blijven. Maar ik denk wel dat we er ons eigen idee in kunnen passen dus dat is echt wel tof. We moeten wel nog eens goed samenzitten met ons drie om alles te bespreken en uit te werken.

’s Avonds kwamen we dan terug in ons huisje en moesten we naar de toilet. Een echte belevenis met onze zaklamp door "den hof" naar een bouwvallig kot dat je al van meters op afstand kon ruiken. Toilet = soort van hudo maar zeeeeeeer vuil vol met kakkerlakken.

Maar drie beestjes op het eerste zicht en deze zaten rond het gat. Het leek mee te vallen maar door toevallig schijnen in de put zagen we dat er wel zeker 100 in de pot zaten. Ik heb toch wel even op mijn tanden moeten bijten om te plassen, de gedachte dat een  kolonie kakkerlakken je meest intieme plekje kan bezichtigen is niet zo fijn J … Dan de nacht in op een gamel stapelbed waar je met je pillamp door de matras kon schijnen en al je vormen zichtbaar waren voor diegene die onder je lagen.

Hihi, het was wel zeer grappig vooral gesprekken als deze : hé por por is dit je arm … ja … is dit je neus … ja … is dit je poep … Nee ik lig op mijn buik ;) aah oeps iets te intiem. Kei hard moeten lachen de muurtjes zo dun dat de mensen van het dorp meelachten.  De volgende keer neem ik mijn hangmat mee.

Na een korte rust; gewekt om 2 uur door hanen die tegen elkaar op kraaiden, toch terug in slaap gevallen om om 7u naar de school te vertrekken. Ik ga les geven in het 6^de leerjaar bij een Javaanse juf Sofie. Enkel de taalvakken zijn voor mij. De school begint om 8u en is uit om 13u. In de namiddag voorzien we talige spelactiviteiten voor de kinderen in het dorp.

Ik spring een beetje van de hak op de tak omdat er zoveel impulsen op je afkomen en er zoveel te vertellen valt .

Dus terug naar mijn klas. Een klas van 23 kinderen waarvan 9 kinderen echt op hun leeftijd zitten. Er zitten zelfs twee jongens van 16 in de klas die al behoorlijk wat driften hebben en een jonge blanke juf als ik  proberen te versieren. Ik heb mijn dosis knipoogjes en smakgeluidjes al toegeworpen gekregen.

De kinderen blijven hier vaak zitten. Dit komt doordat er thuis en in het dorp amper Nederlands gesproken wordt. De voertaal is er het Saramacaans een negertaaltje met Spaanse en Portugese invloeden. Het Nederlands wordt enkel op school onderwezen en dan nog niet eens zo goed. Dus hopelijk kunnen wij de leerkrachten stimuleren om op efficiënte manieren met taal om te gaan. Want ze werken met een handleiding die dateerd uit 1989, taakbewust werken zit niet in hun vocabularium.

Ik zal vanaf nu om de week in het dorp verblijven. Van maandag tot vrijdag.

We reden naar daar met Rekka een super vriendelijke chauffeur die voor een vervanger zorgde om ons terug te rijden. Nog maar net waren we vertrokken uit het dorp en terug op de rode weg of Rekkavervanger zwierde zich al aan de kant. Hij had iets gezien. Hij sprong de auto uit, rende de kant in en kwam terug met een gordeldiertje. Echt schattig in plaats van het diertje terug vrij te laten gaf hij het een plaatsje in de auto. Hij wou het graag in zijn tuin als huisdier hebben. Wel schrikken als je vooraan zit en opeens een zak moet openen om een spartelend rozig dier erin te laten. Caro en Dorien die achterin zaten waren er niet zo happig op. Ik vond het wel iets hebben en heb me dan ook voor de rest van de rit echt vermaakt met Rekka, hij vertelde over zijn dochtertje en dergelijke. Iedereen die ons passeerde kreeg te horen van onze vangst.

Toen we terug in ons huisje kwamen was een douche echt een grote luxe. De andere meisjes hadden gezorgd dat er spaghetti klaarstond waar wel lekker van konden smullen.

Nu vandaag wordt het een schooldagje, voorbereiden en taken maken. En hopelijk deze namiddag nog wat inkopen gaan doen in de stad.

Tot de volgende !!!

jumi